Þolinmæði þrautir vinnur allar.

Óþolinmæði er minn stærsti löstur, verkin eiga helst að hafa verið gerð í gær. Ég á því einstaklega erfitt með að bíða eftir að bakið mitt batni. Nenni ekki að vera þessi vælitýpa en veit ekki hvernig fólk sem ekki getur hreyft sig hleypir út gremju. Ekki argar maður á ástvini á jólum. Heimsæki slysó á morgun.
Horfði á The Girl With a Pearl earing með Colin Firth(tilvonandi eiginmanni mínum þó hann viti það ekki enn) og Scarlett Johannsson. Colin er ómótstæðilegur í hlutverki þýska listmálarans Veermer. Myndin fjallar um samband Vermeer og vinnukonu hans sem sat fyrir á einu frægasta málverki hans. Kynferðisleg spenna er meginþema myndarinnar en þó kom aldrei til neins líkamlegs á milli þeirra þar sem hann var giftur og margra barna faðir. Ég er ekki að biðja um að myndir endi alltaf með lófaklappi og látum en ég beið allan, ALLAN tímann eftir einhverju djúsí. Neibb ekki einu sinni koss. Leið svipað og þegar ég labbaði út af Seven nema þá var ég líka reið. Skipti yfir á Love Actually þar sem Colin var aftur mættur þremur öldum síðar. Þar fékk ég loks langþráðan endi og meira en það. Má ég biðja um milliveg?